Tkanina sprzed lat

 Pamiętam ten dzień, gdy byłam baaardzo jeszcze młoda (wczesna podstawówka) i rwałam się do szycia bardzo. Mama nie chcąc pozwolić mi zasiąść przy swojej maszynie podarowała mi spódnicę gotowca do uszycia. Uszycia ręcznego :p Spódnica składała się z 6 części, które wydrukowane/utkane zostały na jednym dużym kawałku materiału. Należało je powycinać zgodnie z wyznaczonymi liniami i odpowiednio pozszywać. Swoją drogą fajny pomysł z takim gotowcem, np. dla kogoś kto miałby ochotę zmierzyć się z prostym zupełnie szyciem, ale nie ma czasu/chęci/pomysłu na wyrysowanie i krojenie materiału.

 Dziarsko zabrałam się do pracy. Powycinałam co trzeba i zaczęłam szyć. Teraz wiem, że to była jakaś wielka pomyłka. Potrafiłam wtedy może guzik przyszyć, a tu zadanie pozszywania ręcznie dużych elementów. I dobrze by było po prostej, równo, tak żeby jakoś to wszystko razem dobrze wyglądało.
Chyba nic dziwnego, że szybko się zniechęciłam i puzzlowa-spódnica została odłożona głęboko w czeluściach szafy.

 Nie tak dawno robiłam porządki w swoim starym pokoju w domu rodziców. Tak, tak. Mam tam jeszcze jedną szafkę, do której moja mama poskładała wszystkie rzeczy jakie po mnie zostały, gdy się wyprowadzałam na swoje. Znalazłam spódnicę. I wreszcie nastała właściwa pora, by ją uszyć. Tak to się ułożyło, że akurat Syn miał konkurs tańca regionalnego, więc ta mocno kwiecista, długa, falbaniasta wprost idealnie wpasowała się w okazję.

 No i zdążyłam ją uszyć przed oddaniem maszyny do Pana Maszynonaprawiacza. Swoją drogą dreptam dziś i czekam na jakiś może telefon od niego. :D

Na żywym ludziu, czyli na mnie :)